Help, we zijn verslaafd aan onze mobiel !

Volgens een trendonderzoek kijkt de gemiddelde telefoongebruiker dik 150 keer per dag op het scherm van zijn telefoon. Uit een ander onderzoek blijkt dat een doorsnee student ongeveer 9 uur per dag ´op zijn telefoon zit´. Dat is enkele uren meer dan dat een student slaapt per etmaal. In die negen uur stuurt hij (of zij, natuurlijk) gemiddeld meer dan honderd berichten en maakt hij veelvuldig gebruik van social media.

Het valt misschien niet zo op, omdat telefoongebruik meer sociaal geaccepteerd is dan roken of alcohol gebruik, maar we zijn volledig afhankelijk aan het worden van de kleine computer in onze broekzak. Wat doen we als we in de trein zitten, op de bus wachten of een college volgen dat we even wat minder interessant vinden? We grijpen naar onze mobiele telefoon.

 

Verslaafd? Slik…

Je weet dat je verslaafd bent als het je moeilijk lukt om van het betreffende middel af te komen. In het geval van een mobiele telefoon blijkt daar ook sprake van te zijn. Een onderzoek wijst uit dat de onderzoeksgroep steeds angstiger werden wanneer ze niet bij hun telefoon konden komen, dan wanneer de telefoon niet gebruikt mocht worden maar wel in de buurt was. Met andere woorden: als we gescheiden worden van onze mobiel voelen we ons angstig. We raken in paniek.

 

Waarom voelt het zo fijn?

Uit neuropsychologisch onderzoek blijkt dat er iedere keer dat een nieuw bericht wordt ontvangen een klein beetje dopamine wordt aangemaakt. Dat geeft een fijn gevoel, het is een soort beloning van onze hersenen voor ons gedrag. Iedere keer dat de telefoon bliept of piept, krijgen we een klein shot geluk toegediend, ongeacht de inhoud van het bericht.

Een deel van de verbindende factor aan onze telefoon lijkt te liggen in onze behoefte aan de aandacht en bevestiging van andere mensen. Onze telefoon stelt ons in staat om de hele tijd ‘sociaal’ te zijn.

 

De digitale sociale identiteit

De manier waarop we met elkaar communiceren is drastisch veranderd. Sinds 2008 is het percentage mensen met een mobiel telefoonabonnement met internet gestegen van 7% naar 85%. Nog nooit was contact maken zo gemakkelijk –waar we ook zijn, iedereen is bereikbaar en dichtbij. We gebruiken Facebook, Instagram, Snapchat en LinkedIn. We hebben een nieuw onderdeel aan onszelf toegevoegd: een digitale identiteit. Die wordt gevormd door alles wat we van onszelf prijsgeven op internet: meningen, berichten, foto’s, ervaringen, vrienden, volgers. En omdat we het zelf in de hand hebben, maken we het toch net iets mooier dan het is. Of niet soms?

 

Technostress

De nadelen van het continu in contact staan met de digitale wereld.

De internet verbinding kaapt voortdurend onze aandacht weg. Apps, sites en social-media platforms zijn er op gericht om zoveel mogelijk van jouw tijd in beslag te nemen. Niet voor niets luidt een ijzeren internet-wet “wanneer je niet betaalt voor een dienst, wordt jij zelf als product verkocht”. En zo slim als het werkt: de diensten die we gebruiken zijn gespecialiseerd in het vangen van onze aandacht…. tenzij je wellicht het concentratie vermogen hebt van een Boeddistische monnik.

We krijgen dus last van technostress: het opgejaagd voelen door de tientallen meldingen van telefoongesprekken, appjes en nieuwsberichten die je de hele dag achtervolgen. Zeg eens eerlijk, heb jij weleens gedacht of uitgeroepen tegen je telefoon “laat me toch eens met rust!” ?

De reden echter waarom we toch zo graag de hele dag op de hoogte willen worden gehouden is het fenomeen ‘fomo’ (fear of missing out), de angst om iets interessants te missen. Want nu we overal van op de hoogte zijn, willen we natuurlijk ook overal bij zijn. Maar zijn we er wel echt bij, of zijn we eigenlijk nergens echt?

 

Geïnspireerd op informatie uit het boek ‘Het Millenial Manifest’.

 

Wens je ondersteuning, heb je vragen of wil je een afspraak maken?

Neem contact op !